Eén februari 2010, ’t is zover. De eerste ontmoeting met alle spelers: zes dansers en danseressen en vier percussionisten. We spreken af in het Centre Culturel Blaise Senghor. Bedoeling: een briefing van ons masterplan en afspraken maken over ons vertrek naar Mbour. Behalve danseres Marta - die twee uur te vroeg was - komt iedereen te laat. Welkom in Senegal.
Ondanks de afwezigheid van drie spelers beginnen we een uur later dan gepland toch aan de vergadering. We maken meteen duidelijk dat stiptheid voor ons zeer belangrijk is, al verzwijg ik dat ik daar in België zeker niet in uitblink … Maar dit is anders, de missie eist stiptheid, anders mogen we er al meteen mee stoppen.
Iedereen luistert aandachtig naar Ousmane, die het huisreglement en de voorwaarden verbonden aan de contracten debiteert. Ousmane is voor dit project omgedoopt tot allround-productieleider. Hij doet dat goed, streng en helder. Daarna is het mijn beurt. Gelukkig had ik in het vliegtuig de docufilm 'This is it' gezien over het laatste werk van Michael Jackson. Ik steek van wal dat mijn missie geen ontwikkelingshulp is, niet 'du humanitaire', maar dat het om een artistieke missie gaat. Ik maak ook duidelijk dat dit project het hoogtepunt is van mijn jarenlange passie voor de traditionele Senegalese muziek en dans, en eindig met 'This is it ... L'Afrique c'est chic!'
'Wij zullen hier als een familie aan werken', zo begin ik mijn peptalk. En meer van dat soort peptalk waarmee ik in het verleden flink in het zak ben gezet door Vlaamse pseudo-progressieve collega-theatermakers. Vlaanderen en haar taboes, ook in theater - wat dacht je … Enfin, ik dwaal af. Mijn peptalk werkt al snel, zie ik. Iedereen is nieuwsgierig of ze doen goed alsof. Een en ander zullen we snel merken in het repetitieproces.
Ondanks de afwezigheid van drie spelers beginnen we een uur later dan gepland toch aan de vergadering. We maken meteen duidelijk dat stiptheid voor ons zeer belangrijk is, al verzwijg ik dat ik daar in België zeker niet in uitblink … Maar dit is anders, de missie eist stiptheid, anders mogen we er al meteen mee stoppen.
Iedereen luistert aandachtig naar Ousmane, die het huisreglement en de voorwaarden verbonden aan de contracten debiteert. Ousmane is voor dit project omgedoopt tot allround-productieleider. Hij doet dat goed, streng en helder. Daarna is het mijn beurt. Gelukkig had ik in het vliegtuig de docufilm 'This is it' gezien over het laatste werk van Michael Jackson. Ik steek van wal dat mijn missie geen ontwikkelingshulp is, niet 'du humanitaire', maar dat het om een artistieke missie gaat. Ik maak ook duidelijk dat dit project het hoogtepunt is van mijn jarenlange passie voor de traditionele Senegalese muziek en dans, en eindig met 'This is it ... L'Afrique c'est chic!'
'Wij zullen hier als een familie aan werken', zo begin ik mijn peptalk. En meer van dat soort peptalk waarmee ik in het verleden flink in het zak ben gezet door Vlaamse pseudo-progressieve collega-theatermakers. Vlaanderen en haar taboes, ook in theater - wat dacht je … Enfin, ik dwaal af. Mijn peptalk werkt al snel, zie ik. Iedereen is nieuwsgierig of ze doen goed alsof. Een en ander zullen we snel merken in het repetitieproces.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten